[door Roelof Balk] - "Dus jij bent Dick", zei Ulco tegen Simon, toen hij met zijn battingpartner het veld betrad om de innings te openen. “No, I'm Simon” zei Simon, die een aardig mondje Nederlands verstaat. Dick was nergens te bekennen, hoewel hij al om 8.45 uur via de app bericht had gekregen dat hij mocht openen, wat een voorrecht is in dit sterke team.
Daaraan voorafgaand had de dienstdoende captain (het aanvoerderschap rouleert in hoog tempo bij de ZoMi, heel modern) iedereen al op zijn natuurlijke rol en taken gewezen in het elftal, bijvoorbeeld Paul 11 in. Zo wisten we precies wat we van elkaar konden verwachten en dat bracht rust in dit soms wat rusteloze team.
Simon zou met 73 not out uitgroeien tot de grote man in onze innings op deze eendaagse bliksemtour naar het zelden bespeelde derde veld, iets ten westen van de Amstel. Daar ligt zoals u misschien weet ons enige echte graswicket. Zo zelden wordt die pitch immers bespeeld, dat het gras krachtig door de mat heen groeit, een overwinning van de biodiversiteit op de menselijk behoefte om alles wat leeft maar te willen controleren.
Wat lag het veld er weer prachtig bij, overal gras en nergens een kale plek, het blijft een zeldzaam genoegen om daar te mogen spelen. Eigenlijk was ACC 3 ingeroosterd maar gelukkig kregen wij op basis van anciënniteit (Dukker, Umans, Balk) voorrang van de veldenmanager, toevalligerwijs diezelfde Dick van de eerste alinea. Ja, je moet je contacten hebben, zelfs in onze democratisch bestuurde vereniging.
Het derde veld, fraai gelegen ten westen van de Amstel, heeft veel meer te bieden dan alleen maar cricketfaciliteiten.
Michael stond ondertussen Simon het grootste deel van de tijd moedig terzijde, kreeg de bal wat moeilijk weg maar compenseerde dat meesterlijk met snel en schep runnen tussen de wickets, de tegenstander helemaal gek makend. 130 was een winnend totaal volgens deze oude rot, en zoals zo vaak ("we nemen er nog eentje") liet ik mij weer door zijn krachtige argumentatie overtuigen en sloot onze innings na precies 35 overs op 141 voor 4, ruim boven par dus.
In opperbeste stremming begonnen we aan een opperbeste lunch waar Randy van ACC 1 uitlegde dat er ook drankjes bestaan zónder alcohol waar je je heel raar van gaat gedragen. Ulco bleek daar goed van op de hoogte, maar Michael zag het nut er niet van in. Weer een stuk wijzer geworden en goed gesoigneerd begonnen we aan de fieldinginnings, echter niet dan nadat diezelfde Michael, meestal toch een stille jongen, een gloedvol betoog hield voorafgaand aan het uitreiken van de felbegeerde ZoMi cap van Australische makelij aan Drs. Flow. Die was tot tranen toe geroerd, omdat toevallig net die week ook Gerard Stigter, beter bekend als K. Schippers, was overleden. Daarover heeft u elders op deze website al iets kunnen lezen.
Wederom Michael mocht de bowling openen, want voor wat hoort wat, en hij wist ook als bowler de runrate bijzonder laag te houden. Wat een allrounder is dat toch. Veldmanager Dick had inmiddels bijtijds het derde veld terugvonden, de disciplinaire maatregelen wierpen meteen al hun vruchten af en als beloning mocht ook hij de bowling openen. Alle 8 bowlers van de dag bowlden overigens heel verdienstelijk op een na, die natuurlijk meteen werd afgezet. Tibo daarentegen bleek de derde generatie Balk met een mooie actie te zijn en pakte virtueel al snel zijn eerste ZoMiwicket, ware het niet dat de bal tegen de grond ging. Wij noemen verder geen namen, maar het bleek een kantelpunt in de wedstrijd, die wij tenslotte toch verloren, ondanks een paar meesterlijke vangen (Kees, Simon), uitstekend grondfielden (Joris, Sherry), en een groot tactisch overwicht op onze vrienden uit Schiedam.
Tibo Balk, hier nog op oefenstage bij ACC 1 in de Topklasse, is doorgedrongen tot de selectie van ACC ZoMi en toonde zich de derde generatie Balk met een fraaie actie en een geweldige wedstrijdmentaliteit.
Vanwege deze geweldige prestatie werd na afloop aan al onze spelers de ACC Medaille van de Eeuw uitgereikt, ten bewijze van het feit dat de club inderdaad leeft, en dat al honderd jaar lang. De voorraad versnaperingen voor op het derde veld werd karakteristiek in de derde innings alsnog verorberd, en bleek zelfs ruim voldoende voor een driedaagse wedstrijd. Dat belooft wat voor volgende week, als de hertog van Gelre naar Amsterdam komt! Dat wordt zonder enige twijfel een niet te missen spektakel ter afsluiting van deze zinderend spannende competitie, waar zelfs de spelers geen idee hebben van de stand op de ranglijst.
De ACC Centenary Medal, nu al een gewild verzamelobject.