Het droevige bericht bereikte ons dat Wim van den Hurk op 92 jarige leeftijd is overleden.
Wim was een van de oudste leden van A.C.C. en behoorde, samen met Fred van Soomeren en Hans van Weelde, tot de laatst overgebleven spelers van de beroemde A.C.C. teams die in de jaren ’50 van de vorige eeuw zes maal op rij Kampioen van Nederland werden.
Samen met zijn broer Frits kwam hij via A.F.C. naar het cricketveld op de Zuidelijke Wandelweg. Bij A.F.C. speelde hij vele jaren in de hoofdmacht, maar cricket was de sport waar in hij zich ontwikkelde tot een geweldige bowler die het Nederlands XI zou halen in een periode dat het nationale team weinig in actie kwam en bovendien gedomineerd werd door H.C.C. dat met 2 teams in de hoogste klasse uitkwam.
Wim was een rustige vent, die een speciaal soort droge Amsterdamse humor bezat waarmee je een kleedkamer op stelten kon zetten. Hij kwam van 1950 t/m 1963 voor A.C.C. 1 in actie. Hij nam in het seizoen 1953 42 wickets en het jaar daarop 33, in een competitie die veelal uit slechts 12 wedstrijden bestond. Hoogtepunten waren o.a.: 1953 met 3x 5 wickets; 1954 met 7-38 tegen H.C.C.1 en 1955 met 6-46 tegen Rood & Wit. In totaal nam hij 263 wickets voor A.C.C. 1 in de hoogste klasse. Aan bat was zijn beste bijdrage: 78 runs tegen Hermes DVS.
Na zijn successen in A.C.C. 1 speelde hij nog 10 seizoenen voor A.C.C. 2 waarin hij doorging met net zo accuraat bowlen als eerder in het eerste. Hier nam hij 315 wickets en bezet nog steeds de 4e plek op de eeuwige lijst van succesvolle bowlers in het 2e.
Ik had als wicketkeeper het voorrecht hem vele jaren mee te mogen maken en zijn gesteun en gekreun tijdens de bowlingactie te mogen aanhoren. Evenals de welgemeende verontschuldiging, volgend op een zeldzame losse bal!
Ook hierna bleef hij actief op het veld en sloot zijn carrière af bij de toenmalige zeer succesvolle Veteranen.
Tussen het cricketen door beleefde hij met zijn gabbers Hans Dukker en Wouter Hendriksen oneindig veel plezier bij het vissen rond de Vinkeveense Plassen. De verhalen overtroffen zich wekelijks in sterkte!
Als rasechte Amsterdammer vestigde hij zich lang geleden in Lelystad.
Vooral na de dood van zijn vrouw Greet, zorgde die afstand er voor dat wij hem de laatste jaren niet meer langs de velden zagen, maar hij bleef onze club 80 jaar trouw en was daarmee een van de oudste “50 not out” deelnemers.
Dank Wim voor de langdurige vriendschap en het vele plezier samen genoten.
Max de Bruin Sr.